Wie ben ik?
 
Ons bevallingsverhaal

Het begon eigenlijk (achteraf gezien) allemaal op vrijdag 02-07-2010. Op mama haar werk hadden ze heel lief een babyshower georganiseerd. Papa en Sonja waren ook uitgenodigd. We kregen heel veel mooie cadeaus. Tijdens het uitpakken van al die cadeau's had mama eigenlijk al een raar gevoel in de buik. Met regelmaat werd mijn buik hard en dan weer zacht, maar het rare was eigenlijk dat het alleen de rechterhelft van mijn buik was. Dus dacht ik dat het er allemaal bij hoorde.
Maar s'avonds zat ik met papa op de bank (Sonja was met haar werk een avondje uit) naar voetbal te kijken, want Nederland moest voetballen(WK). En toen zei ik nog "moet je kijken ik krijg een halve bult op mijn buik (alleen rechts) en die duwde ik ook mooi weer weg. En er ging nog geen lichtje bij mij branden!!!!

Zaterdag 03-07-2010 heb ik gewoon de dingetjes gedaan die ik altijd deed op zaterdag. Gestofzuigd, gedweild, boodschapjes gedaan op de fiets, etc. En je kamertje moest nog behangen worden, dus daar heb ik ook nog mee geholpen. Maar het bleef raar rommelen in mijn buik. Steeds harde buiken en een krampend gevoel ik mijn buik, ik dacht echt dat het er allemaal bij hoorde. We waren immers nog maar 29 weken zwanger.
S'avonds aan tafel zei ik "het lijkt wel of ze mij om de 10 a 15 minuten steeds schopt". Papa schrok eigenlijk een beetje en zei gelijk "hoe kan dat nou, die kleine meid heeft toch geen stopwatch"? En Sonja zei gelijk zou je dan niet het ziekenhuis bellen. Ik nog heel nuchter, "moet dat?". Nou Ok, ik de dienstdoende verloskundige gebeld en die zei gelijk dat we maar even moesten komen. Nou eerst nog even de tafel af ruimen hoor!!

Om ong. 19.30 uur melde we ons op afd. Verloskunde in het Westeinde Ziekenhuis. Daar gelijk aan het CTG en de nodige onderzoeken. De arts kwam vrij snel met de conclusie dat ze een plekje voor ons aan het zoeken waren in Leiden. IN LEIDEN??? "Wat moest ik in Leiden??", Zei ik gelijk. Nou zegt de arts, "de weeën zijn al begonnen en je hebt al 2 cm ontsluiting". NU al, dat kan nog niet we zijn nog maar 29 weken!!! Gelijk werd er begonnen met weeënremmers en kreeg ik een prik in mijn bil om je longetjes te rijpen. We moesten wel naar een ander ziekenhuis, omdat je nog voor de 32 weken was en dan moesten we naar een academisch ziekenhuis. Leiden geen plek, gelukkig wel in Utecht het WKZ ( Wilhelmina kinderziekenhuis) Dus op zaterdagavond in de ambulance met gillende sirenes werden we overgebracht naar Utrecht. Sonja was al even vooruit gereden, dus bij aankomst was zij er ook al.

Daar aangekomen weer de nodige onderzoeken en weer aan het CTG. Met jou was gelukkig nog steeds alles rustig. De ontsluiting was niet verder gegaan en werd gestart met een infuus met weeënremmers. S'avond laat werd ik over gebracht naar een kamer op de afdeling, want het bleef rustig. Je moest nog wel een paar dagen blijven zitten, want dan konden de longrijpers goed hun werk doen. De volgende dag kreeg ik weer een prik voor jou longetjes.
De daarop volgende dagen bleef het rustig. Wel elke dag weeën, maar gelukkig bleef het daarbij. Infuus werd verwijderd en moesten maar zien wat er gebeurde. Mama bleef nog steeds wel in het ziekenhuis en mocht wel een klein beetje rond lopen ook om te zien wat er gebeurde. Maar nog steeds niets.

Tot donderdag 08-07-2010 verbleef ik het ziekenhuis in Utrecht. S'morgen kwam de arts langs en die vertelde me dat als ik wilde ik overgeplaatst kon worden naar Den Haag. Lekker dichterbij voor papa en Sonja. Ondanks dat ik nog steeds weeën had vonden ze het toch goed dat ik overging. Ik had wel gevraagd of het geen kwaad kon voor jou, want dat risico wilde we absoluut niet lopen. Maar volgens de arts ging het me jou nog steeds perfect. Dus gingen we weer in een ambulance (zonder sirene) naar den Haag (Westeinde Ziekenhuis). Maar in de ambulance bleven de weeën aanhouden en ze leken wel sterker te worden. Ook het gevoel in mijn onderbuik werd pijnlijker. Om ong. 11.30 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. Eenmaal op zaal vroeg ik toch maar aan de zuster om mij weer aan te sluiten op het CTG, want naar mijn idee zetten de weeën nu door. Er werd een arts bijgehaald en er werd weer gevoeld en gekeken en ja hoor, nu hadden we al 4 a 5 cm ontsluiting. Shit nu was er volgens mij geen houden meer aan. Ook de artsen begonnen zich nu te knijpen en ja weer werd er een plekje voor ons gezocht in een ander ziekenhuis, want onder de 32 weken mocht je daar niet geboren worden. Terug naar Utrecht, dat ging niet meer. Want die plek was al vergeven. Leiden lag ook nog steeds vol, dus waar gingen we nu weer naar toe. Naar Rotterdam (Sofia kinderziekenhuis) daar was nog wel plek. Ambulance werd weer gebeld. Maar dit keer wilde de artsen dat er een kinderarts en verloskundige mee gingen in de ambulance, want ze waren echt bang dat ik in de ambulance ging bevallen. Dus nu met gillende sirenes naar Rotterdam. Sonja was alvast weer vooruit gegaan met de auto, dus toen we aankwamen was Sonja er ook al. ( ja de ambulance neemt wel familie mee op de heen weg, maar je moet er ook weer weg )

Om ong. 16.00 uur kwamen we aan in Rotterdam. We werden gelijk naar de verloskamers gebracht. Weer aan het CTG en het leek nu toch echt door te zetten. Zou je dan toch echt vandaag geboren worden?? Om ong. 16.30 uur was er echt geen houden meer aan en had ik het gevoel dat ik echt moest gaan persen. Echter dat mocht nog niet van de arts. Om ong. 16.40 uur brak de arts de vliezen en mocht ik gaan persen. Maar oh help hoe moest dat? Op de zwangerschapsgym had ik maar 1 les gehad, dus daar had ik ook niet echt veel aan. Nou ik deed dus maar wat ik dacht dat ik moest doen, heel hard persen. De zuster die erbij stond heeft me goed geholpen en ook papa en Sonja hielpen mee. En ja hoor om 16.59 uur is onze kleine Bobbi-Lee geboren, je woog 1600 gram. Je hebt 2 tellen (naar mijn gevoel) op mijn buik gelegen en toen werd je gelijk weg gehaald, zodat de arten je konden nakijken. Papa heeft nog net wel de navelstreng doorgeknipt en weg was je. Ik weet nog dat ik heel versufd van emotie en moeheid heb gelegen op het bed. Later kwam je nog even in je couveuse bij mijn bed, meisje wat was je klein. Je werd gelijk naar de IC op de neonatologie gebracht. Nadat de zuster mij gewassen en opgefrist had, werd ik met bed en al naar jou gebracht op de IC. Wel even een raar gezicht hoor al die couveuses die daar stonden met al die kindjes en jij stond daar ook tussen. We hadden dit toch wel iets anders voorgesteld hoor. Je zou ook eigenlijk pas half september komen en nu is het pas begin juli, maar meisje meisje wat zijn we blij met jou.

Wordt vervolgt.